Kamishibai

Krótka historia kamishibai

Od lat 20. XX wieku aż do początku lat 50. Po całej Japonii z miasta do miasta, z wioski do wioski, jeździli rowerami wędrowni gawędziarze – sprzedawcy. Byli to przede wszystkim sprzedawcy słodyczy – i to one właśnie, w połączeniu z opowieściami, gromadziły liczną, dziecięcą widownię.

Gawędziarze Kamishibai wozili z tyłu roweru butai - drewnianą konstrukcję, trochę ramkę a trochę scenę teatralną i klekotem drewnianych klapek (hyoshigi) przywoływali swoich młodych widzów.

Dzieciom, które kupiły słodycze, pozwalali usiąść z przodu. Gdy wszyscy zajęli miejsce, kamishibai zaczynał opowiadać historię przesuwając w ramce po kolei każdy z obrazków. Z przodu znajdowały się ilustracje, którymi mogli się cieszyć słuchacze, natomiast z tyłu poprzedniego obrazka znajdował się odpowiedni fragment, który narrator czytał na głos.

Teatrzykom kamishibai towarzyszyły swoiste zwyczaje – jednym z nich było przerywanie opowieści w najbardziej interesującym momencie i podejmowanie jej po zakupieniu większej ilości słodyczy, co zresztą było przewidywane przez dzieci i stanowiło część „reżyserii” spektaklu kamishibai.

Teatrzyk kamishibai zanikł w latach 50. Ubiegłego wieku – by odrodzić się w wieku XXI. Miejscem odrodzenia kamishibai stała się, co ciekawe, Europa, gdzie ta forma opowiadania znajduje coraz szersze zastosowanie w pracy z najmłodszymi oraz – z seniorami. Kamishibai okazało się tak potężnym medium, że organizacja Lekarze Bez Granic wykorzystywała go w ramach kampanii przeciwa AIDS: „Befriend Malik” w Afryce.